سال پیش Criterion با عرضه Need for Speed: Hot Pursuit بازگشتی باشکوه را برای سری Need for Speed رقم زد و پس از آن EA اعلام کرد که استودیوی Black Box که عناوین ضعیفی مثل Undercover و ProStreet را عرضه کرده بود، 3 سال است که یک NFS جدید به نام The Run را در دست ساخت داشته است. آیا این بازی بعد از 3 سال ساخت، موفق بوده است؟

بقیه نقد را در ادامه مطلب بخوانید…

در بیشتر NFSهایی که استودیوی Black Box عرضه کرده، یک نیمچه داستانی در آن ها وجود داشته است. از آنجایی که این استودیو علاقه بسیاری به سری فیلم های The Fast & The Furious دارد، The Run بیشتر به داستان اهمیت می دهد و خیلی بیشتر شبیه به فیلم ذکر شده است. آیا با یک داستان جالب روبرو هستیم؟ خیر، جای تأسف دارد که Black Box بازی را طوری طراحی کرده که به داستان هم اهمیت داده بشود، ولی در مقابل، داستان خیلی ضعیف است. شخصیت اصلی بازی جک رورک (Jack Rourke) است که بنا به دلیلی که گفته نمی شود، تحت تعقیب پلیس و یک گروه خلافکار است و تا زمانی که قرضش را به این گروه که اصلاً معلوم نیست چه کسانی هستند، ندهد، آن ها رهایش نمی کنند.
در ادامه، دختری به نام سم هارپر (Sam Harper) که باز هم معلوم نیست چطور جک را می شناسد، وارد داستان می شود و به او می گوید که یک مسابقه غیرقانونی وجود دارد که از سن فرانسیسکو شروع شده و در نیویورک تمام می شود و برنده 25 میلیون دلار جایزه می گیرد. سم می گوید که اگر جک در این مسابقه شرکت کند و برنده شود 90% پول را می گیرد و جک هم خیلی راحت و با یک لبخند قبول می کند. حالا کلاً این شخصیت سم چه کاره هست، چرا مفت و مجانی باید 90% پول را به او بدهیم، چرا جک اینقدر راحت کنار می آید و کلاً گذشته هر یک از این شخصیت ها چطور است و چرا سر در این مسابقه درمی آورند را باید بی خیال شوید! The Run اولین بازی در سری NFS است که مراحل غیر رانندگی هم دارد، پس این موضوع و یکسره بودن مسابقه (از غرب تا شرق آمریکا) فرصت خوبی برای روایت یک داستان است، ولی متاسفانه Black Box در این مورد موفق نبوده است.

بازی از موتور Frostbite 2 که قبلاً در Battlefield 3 استفاده شده بود، بهره می برد که متأسفانه مشکلاتی که این موتور روی نسخه کنسولی Battlefield 3 داشت را در این بازی هم می بینیم. بافت ها خیلی بی کیفیت هستند و Texture Loading بسیار شدیدی در آن مشاهده می کنیم. تصور کنید که در یک بازی مسابقه ای سریع Texture Loading وجود داشته باشد، به طوری که یک کوه کلاً تمام لبه ها و شکل خود را از دست می دهد و به محض این که به آن نزدیک می شوید و آن را رد می کنید، تازه بافت های آن ظاهر می شوند.
حتی کیفیت آسفالت هم بنا به فاصله شما از جاده متغیر است و بعضی وقت ها اشیاء ناگهان در کنار جاده ظاهر می شوند و در خت ها هم بی کیفیت هستند. ماشین ها هم اصلاً جزئیات خوبی ندارند. واقعاً جای تعجب است که بازی چقدر نسبت به Hot Pursuit از نظر گرافیکی افت داشته است. خوشبختانه نورپردازی بازی مثل Battlefield 3 خیلی خوب است و مراحل شب به دلیل زیاد معلوم نبودن بافت ها، بهتر است. طراحی صورت ها با کیفیت است، ولی انیمیشن آن ها (به خصوص شخصیت جک) خیلی بی روح و سرد کار شده است. یکی از نکات مثبت بازی در بخش بصری، تنوع محیط ها است که مناظر زیبایی را به تصویر می کشد.

بازی از نظر صداگذاری مشکلاتی دارد. مثلاً صدای ماشین همیشه یکسان است و اگر وارد تونل شوید، اصلاً افکت اکو شدن صدا شنیده نمی شود (این افکت باز هم در Hot Pursuit وجود داشت) و صدای ماشین ها هم مانند صداهای واقعی نیست. من این حرف را وقتی می زنم که هنوز در حال بازی کردن Forza 4 هستم و به خوبی نوع صدای بیشتر این ماشین ها را به خاطر دارم. همانطور که گفتیم، Black Box علاقه زیادی به سری فیلم های Fast & Furious دارد و به همین خاطر از برایان تایلر (Brian Tyler) آهنگساز Fast Five استفاده کرده که اخیراً Modern Warfare 3 را هم آهنگسازی کرده بود. نتیجه خیلی خوب بوده و قطعات زیبایی در بازی شنیده می شوند که مناسب این سبک هستند.

ایده بازی خیلی جالب است. شما یک ضرب باید رانندگی کنید و مسابقات Trackبندی نیستند و هر Stage در یک منطقه متفاوت و متنوع شکل می گیرد. تنوع ماشین ها نسبت به قبل کمتر شده و در یک اقدام جالب اگر بخواهید ماشین خودتان را عوض کنید، باید به ایستگاه های گاز در میان راه بروید و سریع این کار را انجام دهید. این موضوع، واقعی بودن این مسابقه را تا حدودی نشان می دهد و همه چیز خیلی سریع اتفاق می افتد. تنوع محیط ها خیلی خوب است. از خیابان های سن فرانسیسکو بازی را شروع می کنید و به National Park و یا کوهستان راکی می رسید و در بیابان های نوادا و شهر وگاس ادامه می دهید تا به نیویورک می رسید.
تنوع محیط ها و نحوه مسابقه در هر کدام خیلی جالب است و گاهی در بیابان طوفان می شود و شن و خاک مسیر را می پوشاند. The Run به خاطر سبک جدید خود مضامین پایه و نوع مسابقات متنوع بازی های مسابقه ای را ندارد که مانع می شود ما آن را یک بازی مسابقه ای کامل بنامیم. مسابقات ساده هستند و در بعضی از مراحل پلیس به دنبال شما می آید که اصلاً چالشی ایجاد نمی کند. اگر هوش مصنوعی یاران خودی و پلیس بهتر بود (همانند Hot Pursuit) هیجان بازی دو چندان می شد. هندلینگ ماشین ها کاملاً Arcade و غیر واقعی است، بنابراین بدون مشکل می توانید رانندگی کنید و با سرعت های تخیلی پیش بروید.

مراحلی که با پای پیاده طی می شوند، خیلی کم هستند و همین تعداد کم هم بی کیفیت کار شده اند. کمی هیجان در آن ها وجود دارد و خیلی ساده پیش می روند. ما انتظار QTEهایی در حد Heavy Rain نداریم، ولی حداقل وقتی سازندگان این بخش را به بازی خود اضافه کردند، می توانستند یک تنوع خیلی خوب و صحنه های سینمایی جالب خلق کنند که متأسفانه این طور نبوده و خوشبختانه با توجه به کم بودن این مراحل، زیاد مشکل ساز نمی شوند.
بخش چندنفره بازی خیلی خوب کار شده و مدهای بسیار متنوعی در بازی وجود دارند و قابلیت بازی کردن با 16 نفر خیلی جالب است. با رد کردن هر رقیب امتیازهایی کسب می کنید و می توانید خودتان را ارتقاء دهید و مضامین جدید در گیم پلی و ماشین خود ببینید. متأسفانه بازی دو ساعت و نیم بیشتر نیست و خیلی سریع تمام می شود و اگر بخش چندنفره آن خوب نبود، واقعاً جای شرم داشت که EA بازی ای که فقط در دو ساعت و نیم تمام می شود را به قیمت 60 دلار می فروشد.

Need for Speed: The Run نتوانست روند موفقیت آمیزی که Hot Pursuit و Shift 2 طی کردند را ادامه دهد و بازی مشکلات زیادی دارد، ولی تلاش Black Box برای خلق یک سبک جدید قابل ستایش است و اگر از طرفدارهای پر و پا قرص سری NFS هستید، این بازی را امتحان کنید.

نظرات شما عزیزان: